در حدیثی، کلینی از امام باقر(ع) یا حضرت صادق(ع) روایت کرده که فرمود: «آدم به درگاه خدا شکوه کرد و گفت: پروردگارا! شیطان را بر من مسلط کردی هم‌چون خونی در بدنم جریان دارد!» خداوند فرمود:«ای آدم! در عوض آن مقرر می‌دارم که هر یک از فرزندانت که قصد گناه کند(تا آن را در خارج انجام نداده) بر او نوشته نشود و چون انجام داد، آن را بنویسند و اگر کسی قصد کار نیکی کرد، ولی آن را انجام نداد، یک حسنه برایش بنویسند و اگر انجام داد، ده حسنه برای او ثبت کنند». حضرت آدم عرض کرد:«پروردگارا بیفزا!» خطاب شد: «هر یک از آن‌ها که گناهی انجام داد و استغفار کرد او را می‌آمرزم» حضرت آدم عرض کرد:«پروردگارا باز هم بیفزا!» خطاب شد: «توبه را بر ایشان مقرر داشتم تا وقتی که نفس به گلویشان برسد»‌. یعنی تا آن هنگام هم توبه‌شان را می‌پذیرم. در این‌جا بود که آدم خشنود شد و عرض کرد:‌ «مرا بس است».

منبع: تاریخ انبیاء، ص 51

اصول کافی- ج 2- ص